De gezondheidsvoordelen van kokosolie: feiten en fictie

Kokosolie heeft de afgelopen decennia een zekere mystiek gekregen.

Een snelle online zoektocht zou doen geloven dat de eetbare olie gewonnen uit de pit, het vlees en de melk van de kokospalmvrucht alles kan. Het gebruik ervan wordt aangeprezen als een wondermiddel voor gewichtsverlies, een manier om cholesterol te verlagen, een afrodisiacum en zelfs een remedie tegen ziekte van Alzheimer.

Inderdaad, kokosolie geniet cult-achtige steun van zijn fans, zozeer zelfs dat wanneer de American Heart Association gewaarschuwd dat overconsumptie van kokosolie een groter risico vormt dan de consumptie van reuzel voor het hart, de online woede was voelbaar.

"De kokosindustrie – of een andere industrie – promoot kokosolie”, zegt Frank Sacks, de hoofdauteur van dat advies en een hart-en vaatziekte preventieonderzoek aan de Harvard TH Chan School of Public Health. ​"Mensen zijn goedgelovig en luisteren naar reclame, vooral als het om voedingsmiddelen gaat.”

Zoals met veel dingen in het leven die te mooi klinken om waar te zijn, zijn er bepaalde bepalingen en beperkingen aan de voordelen die het gebruik van kokosolie biedt.

Samenstelling van kokosolie

Om de mythes en verkeerde informatie over het product te doorbreken, is het nuttig om eerst te begrijpen wat kokosolie eigenlijk is.

In tegenstelling tot olijfolie of andere plantaardige oliën, is kokosolie meestal: vast bij kamertemperatuur. Dit komt omdat het voornamelijk uit verzadigde vetten bestaat - ongeveer 87 procent om precies te zijn. Ter vergelijking: boter is slechts 63 procent verzadigd vet en extra vergine olijfolie slechts 14 procent verzadigd vet.

Verzadigde vetconsumptie verhoogt de plasma-low-density lipoproteïne (LDL)-cholesterolconcentraties. Hoge niveaus van LDL-cholesterol zijn: wijdverbreid gekoppeld aan atherosclerose omdat het LDL-cholesterol een deel van zijn cholesterolbelasting op de slagaderwand aflegt terwijl het door de bloedbaan reist, wat leidt tot ontsteking en in het ergste geval tot verstopping van de slagaders.

Een onderzoek uit 2015 van de University of California-Davis . daarentegen Olijfcentrum ontdekte dat het consumeren van 20 gram, 1.5 eetlepels extra vierge olijfolie per dag gedurende ten minste zes weken kan de concentratie van LDL-cholesterol verlagen in het bloed.

De voorstanders van kokosolie hebben echter de neiging om het LDL-cholesterolgehalte te negeren en te benadrukken dat de consumptie ervan het cholesterol met hoge dichtheid (HDL) verhoogt, waarvan lang werd gedacht dat het beschermt tegen hartaandoeningen.

Het bewijs voor deze bewering is verre van overtuigend. Klinische onderzoeken met HDL-verhogende geneesmiddelen konden geen duidelijk verband aantonen tussen hogere percentages HDL-cholesterol in het bloed en minder gevallen van hart- en vaatziekten.

"Het is niet bekend welke voedingsmiddelen of voedingsstoffen die het HDL-cholesterol verhogen, dat doen op een manier die atherosclerose en coronaire aandoeningen vermindert”, aldus Sacks.

Vanwege het hoge gehalte aan verzadigde vetten is kokosolie ook een calorierijk voedsel, dat 117 kilocalorieën per eetlepel levert, wat meer is dan boter of reuzel.

Bovendien bevat kokosolie geen cholesterol of vezels, terwijl het slechts sporen van vitamines, mineralen en plantensterolen, die de opname van cholesterol in het lichaam blokkeren.

Marketingmythen over kokosolie

Slim geproduceerde YouTube-video's en schijnbaar gezaghebbende artikelen die online worden verspreid met pakkende clickbait-koppen die het LDL-cholesterolgehalte van kokosolie behandelen, zullen vaak beweren dat dit er niet toe doet vanwege het laurinezuurgehalte van kokosolie.

Kokosoliegoeroes beweren dat laurinezuur een verzadigd vetzuur met een korte keten is. Deze vetzuren met een korte keten zijn beter oplosbaar in water dan vetzuren met een langere keten. Ze plakken niet aan slagaderwanden en hebben een vrij verwaarloosbare invloed op de LDL-cholesterolproductie.

Kokosolie bestaat uit 47 procent laurinezuur en heeft inderdaad een veelvoud van dit verzadigde vetzuur. Deskundigen beweren echter dat het een verkeerde benaming is om laurinezuur een vetzuur met een korte keten te noemen.

Laurinezuur, samengesteld uit 12 koolstofatomen, zou technisch gezien passen in de definitie van een middellange-ketenvetzuur, dat ook redelijk in water oplosbaar is en een veel beperkter effect heeft op de aanmaak van LDL-cholesterol.

Laurinezuur gedraagt ​​zich echter meer als een verzadigd vetzuur met een lange keten, aangezien het in chylomicronen in het bloed is verpakt, een mechanisme dat het LDL-cholesterol verhoogt door de vetzuurketen veel langer te laten circuleren dan vetzuren met een kortere keten.

A meta-analyse van 16 klinische onderzoeken bleek dat de consumptie van kokosolie zowel het LDL- als het HDL-cholesterolgehalte verhoogde in vergelijking met andere niet-tropische plantaardige oliën.

LDL-cholesterol steeg met 10 punten, terwijl HDL-cholesterol met vier punten steeg. Alleen palmolieconsumptie verhoogde cholesterol meer dan kokosolie. De meta-analyse concludeerde verder dat de consumptie van kokosolie geen significant effect heeft op het lichaamsgewicht of het lichaamsvetpercentage in vergelijking met andere plantaardige oliën.

Pas op voor verdachte wetenschap

Interessant is dat veel van de gezondheidsclaims van kokosoliegoeroes dat de hart-gezonde, cholesterolverlagende en energieleverende effecten van het product gebaseerd zijn op één onderzoek.

Wat ze echter vaak vergeten te vermelden, is dat deze bevindingen een specifieke vorming van kokosolie onderzochten, gemaakt van 100 procent middellange-keten triglyceriden in plaats van laurinezuur en de andere primaire verzadigde vetzuren - myristinezuur (18 procent), palmitinezuur (9 procent) en caprylzuur (7 procent).

De middellange-keten triglyceriden in deze iteratie van kokosolie betekenden dat het grootste deel van het verzadigde vet in het bloed werd opgenomen in plaats van te worden opgeslagen in chylomicronen. Na de spijsvertering reizen de middellange-keten triglyceriden naar de lever waar ze worden gebruikt voor energie.

Deze formulering van kokosolie wordt niet commercieel verkocht. In feite bevat de meeste commercieel verkrijgbare kokosolie slechts vier procent middellange keten triglyceriden.

Verschillende soorten kokosolie

Net als olijfolie – en in tegenstelling tot de meeste andere plantaardige oliën – zijn er een paar manieren om kokosolie te produceren.

Kokosolie kan worden gemaakt door vers kokosvlees of droog kokosvlees te persen.

Wanneer het wordt gemaakt met vers kokosvlees, is het resultaat een mengsel van kokosmelk en olie. De melk wordt van de olie gescheiden via fermentatie, centrifugatie of door het gebruik van enzymen en het resulterende product is vierge of extra vierge kokosolie.

In tegenstelling tot olijfolie worden deze termen niet gereguleerd door een overheid of instantie en zijn ze synoniem.

Geraffineerde kokosolie wordt gemaakt van droog kokosvlees, ook wel kopra genoemd, dat wordt geperst om de olie vrij te geven. De olie wordt vervolgens op dezelfde manier als de meeste andere zaadoliën geraffineerd en ontgeurd voordat deze veilig kan worden geconsumeerd.

Bovendien kan elk van deze kokosolie gedeeltelijk worden gehydrogeneerd, een proces waarbij waterstofatomen worden toegevoegd aan de onverzadigde vetten in de olie. Dit proces verlengt de houdbaarheid van het product

Consumeer kokosolie met mate als onderdeel van een gezond dieet

Hoewel kokosolie verre van een superfood is, is het geen probleem om er in gematigde hoeveelheden van te genieten als onderdeel van een gezond dieet.

Kokosolie dient als een uitstekende vervanging voor boter bij het bakken van veganistische producten. Het gebruik van kleine hoeveelheden vierge kokosolie voegt ook een subtiele kokossmaak toe aan gebakken groenten, sauzen en curries.

Kokosolie is ook een effectieve vochtinbrengende crème voor huid en haar. Masseer kleine hoeveelheden rechtstreeks op de huid of het haar en laat het gedurende de gewenste tijd op zijn plaats zitten voordat u het uitwast.

• Circulatie
• Harvard TH Chan School of Public Health
• New York Times