Seizoen van overvloed

Door Joëlle Laffitte
Olive Oil Times Bijdrager | Rapportage vanuit Parijs

De winter kwam vroeg. Parijs zag deze week de eerste sneeuw van het seizoen en mijn kleine kruidentuin is bedekt met een witte deken. In bepaalde straten fonkelen al kerstverlichting en etalages zijn gehuld in witte glinsterende sterren en karmozijnrode stoffen. De gistzoete aroma's van gebakken brood en gebak zijn bijzonder aanlokkelijk in de kou, en men ziet mannen in zwarte topjassen de bakkerijen verlaten met netjes ingepakte pakjes vastgebonden in kleine rode strikjes. Kleine dames met met bont afgezette hoeden rennen de slagers en chocoladewinkels in en uit, en Foie gras staat op de menukaart van elk restaurant, café en brasserie. Het is het seizoen van verwennerij. Deze tijd van het jaar zijn de Fransen altijd klaar om zichzelf te trakteren op een beetje meer, of het nu gaat om truffels of chocolaatjes of goede wijn.

Voor mij komen deze verwennerijen door middel van de jaarlijkse salon van de gastronomie, een grote tentoonstelling van de beste ambachtelijke producten van Frankrijk, waar leveranciers uit het hele land hun genialiteit komen tonen. Als er ooit een tijd en plaats was om de te proeven? crème de la crème, dit is het. Ik voelde me duizelig van verwachting toen ik mijn baret afstofte en door de sneeuw sjokte, met een grote lege mand in de hand, klaar voor alles. En ik had een beetje van alles. Ik proefde eerst de kazen en het brood en vulde prompt mijn mand met schapenkaas en een stevig stokbrood gemaakt van wilde gisten. Dan waren er saumon sauvage en oesters, en kleine potjes kaviaar die ervoor zorgden dat mijn man slap werd en spontaan gul met portemonnee. Ik liet hem achter bij de forelkuit terwijl ik op mijn beurt wachtte in een rij die zich twee keer omdraaide voor borden met opgezette varkenspoten geserveerd met een royale portie aligot, een puree van aardappelen met evenveel kaas
zo menselijk mogelijk erin gestopt.

Er was natuurlijk een overvloed aan olijven en olijfolie met alle soorten Franse olijven, inclusief mijn persoonlijke favoriet, de glorieuze Lucque. Een kundige en enthousiaste verkoopster beschreef de verschillende regio's in Zuid-Frankrijk waar de olijven worden verbouwd en geoogst, en liet me vervolgens vriendelijk zien hoe ik elke olie op de juiste manier kon proeven, overhandigde me een klein kopje en instrueerde me om het voorzichtig een tijdje in mijn mond te laten ronddraaien voordat ik het doorslikte . Ik vond ze allemaal lekker, en was vooral onder de indruk van de peperige olijfolie van de Picholine du Gard, hoewel de Lucque uiteindelijk altijd mijn hart zal hebben. Het is echter maar goed dat ik elke olie een kans heb gegeven, omdat ik iets nodig had om mijn maag te beschermen tegen de aanval van wijnen die ik er vervolgens over goot. Ik kwam thuis met drie flessen en had zes keer zoveel wijnen geproefd.

Ik kreeg een informele maar langdurige opleiding over Bordeaux van een beleefde vrouw die volledig geschokt werd toen ik zei dat ik mijn wijnen graag in de schoorsteen bewaar, voordat ik de kans kreeg om uit te leggen dat ik de griep open laat om ze koel en veilig te houden Ik heb daar al jaren geen vuur meer gemaakt. Dus moet ze zich hebben voorgesteld dat er dreigende vlammen binnen enkele centimeters van de kostbare flessen kwamen. Toen ik het in mijn minder dan perfecte Frans uitlegde, was de uitdrukking van opluchting die over haar heen kwam onbetaalbaar. We hebben goed gelachen samen met een ander ​"smaak” voordat ik op weg ging naar de vleeswaren, waar overheerlijke sauzen en rillettes in potten waren, een hoofdbestanddeel in heel Frankrijk. Als je niet bekend bent met rillettes, het is gewoon vlees (hertenvlees, varkensvlees, gans en eend zijn enkele voorbeelden) dat is versnipperd en in vet is bewaard en gekruid. Ik pakte een pot met wild en wild zwijn, en bewaarde de laatste om op kleine toastjes te smeren en bij het aperitief aan vrienden te serveren. Wat het hert betreft, moet ik bekennen dat ik de pot zelf heb opgepoetst en tijdens de lunch dik op een stokbrood heb gesmeerd, vergezeld van kleine cornichons.

Ik zei dat het het seizoen is om te genieten, en daarom kon ik de festiviteiten niet verlaten zonder toetje. Ik heb altijd geloofd in zoete eindes, en aangezien ik toch al zoveel had uitgegeven, waarom zou ik niet springen voor een paar of een paar dozijn macarons? Ik koos voor een bakker die graag vasthoudt aan traditie, en zoals ze gemakkelijk uitlegde, zijn traditionele macarons niet in flitsende kleuren en hebben ze ook geen vulling. Ze zijn zacht en compact en doordrenkt met natuurlijke smaken van pistache, abrikoos, cassis, chocolade of violet. Elk is speciaal, dus, net als bij de olijfolie, moest ik natuurlijk van elk proeven. De mooie jonge bakker was blij om te genieten
me. Ik denk dat ze kon vertellen dat ik terug zou komen voor meer.

Je denkt misschien dat ik geen honger meer zou hebben naar het avondeten na een hele dag proeven, maar het is mijn motto om nooit een kortstondig gebrek aan honger tussen mij en een perfecte maaltijd te laten komen. Trouwens, het zwaarste in mijn mand, behalve de flessen wijn en olie, was een grote plak gerookte échine van varkensvlees, een snee die zo mals en sappig is dat het verkeerd lijkt om je er zelfs maar over te vertellen, zoals ik het nog nooit ergens anders heb gezien . De mevrouw en de heer die het verkochten straalden van trots toen ik de volgende dag weer terugkwam, verlangend naar meer van het gezouten varkensvlees dat ik (misschien gretig) al had opgemaakt. Tot mijn teleurstelling waren ze uitverkocht, maar aangezien ik mijn portemonnee zo veel lichter had gemaakt door een omweg te maken bij een Bourgondische proeverij, vond ik het maar goed ook.

Ik voelde me als een kind met Kerstmis, overenthousiast en al mijn toelage uitgegeven aan het eerste wat ik zag, niet herinnerend om wat te bewaren voor later. Gelukkig hadden mijn ouders, net als in mijn kindertijd, medelijden, en deze boeren waren niet van plan me zonder ham naar huis te laten gaan. Ze accepteerden een zeer kleine donatie in ruil voor wat de beste rookworst bleek te zijn die ik ooit heb gegeten. Het is tenslotte niet alleen het seizoen van verwennerij, maar ook het seizoen van geven. Dankbaar hiervoor liep ik naar huis in de sneeuw, mijn mand vol goede wil, en mijn wijnglas liep over.