Een kunsttentoonstelling tussen de olijfbomen in Umbrië

Naast landbouw vinden er steeds meer activiteiten plaats in de olijfgaarden van Italië.

De groeiende behoefte aan openluchtomgevingen in de nasleep van de Covid-19-pandemie is voorstander van het gebruik van plaatsen die een vredige en gezonde omgeving bieden.

Deze factoren brachten een Australische beeldend kunstenaar, Virginia Ryan, ertoe een tentoonstelling te organiseren in haar eigendom in Trevi, Umbrië.

"Voordat we hier kwamen, woonden we in verschillende landen over de hele wereld, en mijn kunst heeft invloeden van alle verschillende plaatsen waar ik verbleef,” vertelde Ryan. Olive Oil Times.

"Ik heb onder andere nauw samengewerkt met antropologen en ik heb een sterke neiging om een ​​relatie op te bouwen met de plek waar ik ben”, voegt de kunstenaar toe, wiens werk tekenen, schilderen, fotografie en installaties omvat.

In 2016 verhuisde ze met haar man naar de Umbrische stad in de provincie Perugia en vestigde zich op een landgoed dat bestaat uit een olijfgaard en tot de jaren vijftig een oliemolen huisvestte.

Vanwege de bijzondere stedelijke structuur bevinden de olijfbomen zich midden in het historische centrum van Trevi, met uitzicht op de vallei beneden.

"Vorig jaar, in de nasleep van de Covid-19-beperkende maatregelen die we allemaal hebben ervaren, ben ik in de boomgaard gaan werken”, zei ze. ​"Ik heb een grote affiniteit met al mijn planten.”

Toen het tijd was voor Ryan om wat onderhoud tussen de bosjes te doen, besloot ze ze nieuw leven in te blazen.

"Na de afsluiting kreeg [de boomgaard] een nieuwe betekenis”, zei ze.

In samenwerking met de verenigingen Trebisonda en Freemocco bracht Ryan maar liefst 47 artiesten samen voor een eendaags evenement op de zomerzonnewende. De kunstwerken, veelal installaties, werden tentoongesteld tussen de olijfbomen.

"Ik hield echt van het idee van de betovering van de zonnewende en ook van het feit dat ik voor een heel ongrijpbaar moment moest werken, "zei ze. ​"In 30 hadden we al een eerste eendaags evenement georganiseerd in een deel van de tuin, met zo'n 2015 artiesten.”

"Toen, tegen het einde van vorig jaar, begonnen we na te denken over een nieuw evenement, "voegde Ryan eraan toe. ​"We hoopten dat we voor het begin van de zomer, met de versoepeling van de social distancing maatregelen, weer fysiek dichtbij zouden kunnen zijn. Uiteindelijk was het mogelijk, en we planden de tentoonstelling genaamd ​'Neigingen actualiseren.'”

Ontwikkeld in de jaren 1960 door de Amerikaanse psycholoog Carl Rogers, actualiserende tendens is een concept dat verwijst naar een actieve duw voor het organisme om zichzelf te verbeteren via een betere organisatie, vervulling van zijn potentieel en groei.

"Rogers gebruikte het voorbeeld van een aardappelplant die hij zag groeien in een kelder in Dublin,' zei Ryan. ​"De kleine spruit klom langs de muur naar een zwakke lichtstraal. Ik vond het idee van een vitale drijfveer in elk levend organisme een zeer positief en bevestigend concept in een tijd waarin we weer op weg moeten naar licht, openheid en groei.”

In de weken voorafgaand aan de tentoonstelling werden de kunstenaars uitgenodigd om de site te bezoeken en de ruimtes te zien die hun werken zouden hebben gehost, bijna allemaal installaties.

"De opstelling in de olijfgaard was ideaal”, aldus artistiek curator Davide Silvioli, die samen met Mara Predicatori de teksten voor de tentoonstellingscatalogus schreef.

"De boomgaard, die op terrassen was neergestreken, stelde de bezoekers in staat om een ​​pad te volgen, tussen de planten en de bijbehorende werken, die zich ontrafelde door de elementen van de site, namelijk de olijfbomen, de aarde en de middeleeuwse muur rond het bos, "zei Silvioli.

"In navolging van de claim van de tentoonstelling, dat de vitale impuls van de natuur is die zichzelf bevestigt boven onvoorziene omstandigheden, werden de kunstenaars ertoe aangezet werken te maken die dit concept overbrengen, een dimensie die wij allemaal als individuen onlangs hebben ervaren, "voegde hij eraan toe.

"Het evenement had ook als doel om een ​​artistiek netwerk dat na alles wat er was gebeurd weer wat gerafeld was weer aan elkaar te knopen”, vervolgt Silvioli. ​"Het duurde een dag voor de symbolische betekenis van de zonnewende als een klimatologische, meteorologische, universele passage, en de kunstenaars moesten het fysiek bijwonen om deze symboliek te versterken en de vitale impuls effectief door middel van kunst over te brengen.

Sommige werken bevinden zich aan de voet van de olijfbomen; andere installaties zijn voorzichtig leunde op de takken – de kunstwerken zijn altijd in relatie tot de planten bedacht.

In de schaduw van een olijfboom bedacht en plaatste de Toscaanse kunstenaar Samantha Passaniti de installatie ​'Onzekere vloer,' een ongelijke bestrating gemaakt van losse tegels, in feite houten planken bedekt met wit pigment van het familietimmerbedrijf en op de grond geplaatst. De stengel van een vetplant ontspringt uit een opening in de kern.

"Ik wilde het idee overbrengen om op het puin van een opgeblazen vloer te lopen', zei ze. ​"Het gevoel van onzekerheid dat we allemaal doormaakten in de laatste periode die werd gekenmerkt door de pandemie was ontwrichtend, maar voor velen van ons was het cruciaal om nieuwe stabiliteit te vinden, een hernieuwd gevoel van hoop.”

"De ene langzame stap na de andere volg ik de oscillatie die de wankele ondersteuning suggereert totdat ik stabiliteit voel en eindelijk weer een stap voorwaarts kan zetten, "voegde Passaniti eraan toe. ​"Onzekerheid, onzekerheid, geduld, luisteren en vertrouwen zijn essentiële elementen zonder welke geen beweging mogelijk is.”

"In deze gecompliceerde dans naar iets gewenst en misschien alleen maar ingebeeld, rijst een groene spruit op tussen de scheuren van deze verwoeste grond om aan te geven dat wat we zochten hier al was, 'vervolgde ze.

De burgemeester van Trevi, Bernardino Sperandio, was aanwezig op het evenement, dat werd bijgewoond door lokale mensen, kunstkenners en -liefhebbers, verzamelaars en kunstenaars.

"Dit evenement is niet bedoeld om jaarlijks te zijn, maar incidenteel', zei Ryan. ​"In die tijd was het ook een manier om hulde te brengen aan het land dat gevoed en ondersteund ons in deze moeilijke tijd.”

"We hebben lichaam, geest, waardering, strijd bij elkaar gebracht en ik was zo ontroerd door ieders vrijgevigheid dat ons in staat stelde alles met grote harmonie te regelen”, besloot ze. ​"Het was een evenement van kunst, gemeenschap, natuur en schoonheid.”