Een nieuwe studie van oude Griekse teksten onthult dat de Mediterraan dieet kan zijn opgevat door vroege artsen als een vorm van medicamenteuze behandeling.

De studie, gepubliceerd in de Journal of Ethnopharmacology op 6 januari, werd geschreven door professor John Wilkins van de Universiteit van Exeter, een expert op het gebied van de geschiedenis van voedsel en medicijnen in de Grieks-Romeinse cultuur.

Professor Wilkins beschrijft praktijken door Galenus van Pergamon die nauw overeenkomen met die van moderne mediterrane pleitbezorgers.

Galenus, geboren in 129 na Christus, leunde zwaar op preventieve geneeskunde als behandelingsmethode. De lijfarts van verschillende keizers, hij zag voeding als de gelijke van farmacologie in het behoud van een goede gezondheid gedurende de levensduur van een persoon.

In plaats van ziekte toe te schrijven aan een bovennatuurlijke kracht of godheid, benadrukten Hippocratische Griekse artsen zoals Galenus de behoefte aan eenvoudig, smaakvol voedsel voor hun patiënten. Dit was afgeleid van het idee dat de uiterlijke eigenschappen van een voedingsmiddel hun effect op het menselijk lichaam onderstreepten.
Zie ook:Artikelen over het Mediterrane Dieet
Als een vrucht of groente bijvoorbeeld bijzonder krachtig is, kan de sterke smaak worden beschouwd als een weerspiegeling van de voedingswaarde. Slechte smaak was dus niet alleen een culinair probleem, maar ook een medicinaal probleem. Als gevolg hiervan werd toegevoegde smaakstof een belangrijk onderdeel van het vroege Griekse dieet, waarbij de nadruk kwam te liggen op het gebruik van olijfolie en vissaus om de potentie van voedsel te verbeteren.

Volgens Wilkins stond Galen erom bekend patiënten te instrueren hun maaltijden op smaak te brengen met kruiden zoals gember of peper wanneer ze die konden betalen.

Humor speelde een grote rol bij de selectie van voedingsvoedsel. Het idee was dat een balans van de lichaamsvloeistoffen, bekend als humors, nodig was om een patiënt gezond te laten worden. Het manipuleren van het dieet was een primaire tactiek om onevenredige lichaamsvochten terug te brengen tot een symmetrisch niveau; Uien of knoflook kunnen bijvoorbeeld als verdunningsmiddel worden voorgeschreven aan iemand wiens lichaamsvocht te dik was.

Hoewel sommige herkenbare elementen van de hedendaagse mediterrane keuken nog niet in Griekenland waren geïntroduceerd (zoals de Zuid-Amerikaanse tomaat), legden Galenus en andere Hippocratische artsen veel van de structurele basis voor hoe het dieet bijna tweeduizend jaar later nog steeds wordt toegepast. Zoet en vet voedsel in grote hoeveelheden werd toen afgeraden, net als nu. Vlees was niet altijd even goed verkrijgbaar, waardoor er een beweging ontstond naar meer plantaardige maaltijden.