Noord-Afrikanen aten 100,000 jaar geleden olijven, suggereert bewijs

Nieuw onderzoek suggereert dat oude mensen in Afrika contact hadden met de olijfboom en zijn takken en vruchten ongeveer 100,000 jaar geleden gebruikten.

De studies, gepubliceerd door NaturePlants en geschreven door een team van internationale wetenschappers, toonde bewijs van wilde olijfbomen in de grotten van Rabat-Temara, een zeer relevante archeologische vindplaats aan de Atlantische kust van Marokko.

De onderzoekers hebben enkele van de oudste sporen van wilde olijfbomen in de Middellandse Zee opgegraven, en de oudste in Afrika.

Eerdere studies hadden olijfresten gevonden in Israël, op de Acheulean-site Gesher Benot Ya'aqov, ongeveer 790,000 jaar geleden, met andere vondsten in Griekenland van ongeveer 60,000 jaar geleden.

Slechts ongeveer 6,000 jaar geleden begonnen neolithische menselijke groepen de olijfbomen te cultiveren en ze te gebruiken als een bron van voedsel, brandstof, verlichting, medicijnen en cosmetica.

De onderzoekers hadden niet verwacht zulke oude olijven in Marokko te vinden. In plaats daarvan was het onderzoek gericht op het begrijpen welke planten werden verzameld door vroege homo sapiens, een echte uitdaging aangezien dergelijke overblijfselen in de loop van de tijd zelden worden bewaard.

"We hebben ons gericht op degenen die behouden hadden kunnen blijven door het verbrandingsproces, "vertelde Laurent Marquer, co-auteur van de studie en botanicus aan de Universiteit van Innsbruck in Oostenrijk. Olive Oil Times. ​"En daar vonden we wat botten, schelpen, planten en olijven.”

"We hadden niet verwacht olijven, olijfpitten en zaden te vinden, en we wisten ook niet dat de olijfboom op deze locatie aanwezig was, vooral tijdens de laatste ijstijd”, voegde hij eraan toe. ​"Dat was een beetje een verrassing.”

Van de houtskoolfragmenten die door de onderzoekers werden geïdentificeerd, was 72 procent de wilde variant van Olea europaea. De wetenschappers onderzochten ook zaadfragmenten, waarvan 81 procent verkoolde olijfsteen was. Houtskool van wilde olijven werd ook gevonden op een nabijgelegen opgravingslocatie.

"Dit suggereert het wijdverbreide gebruik van wilde olijven tijdens de Aterian Middle Stone Age (MSA) in de regio Rabat-Temara", schreven de onderzoekers. ​"Het lijdt geen twijfel dat wilde olijven werden gebruikt door prehistorische jagers-verzamelaars.”

De verbrande olijftakken droegen geen hele vruchten, maar de vruchtfragmenten werden in dezelfde haard gevonden. Dit bracht wetenschappers ertoe te geloven dat de olijven werden gegeten en dat de pitten in het vuur werden gegooid.

Terwijl de takken als geschikte brandstof dienden, indien compleet met fruit, zouden de resulterende bedwelmende dampen en het vocht van het fruit het resultaat hebben belemmerd.

Dit leidt er ook toe dat de onderzoekers geloven dat die olijven een belangrijke voedselbron kunnen zijn geweest.

"We hebben specifieke breukpatronen gevonden in de monsters van de gefragmenteerde olijfstenen, die waren gebroken en verkoold, "zei Marquer. ​"En we gaan ervan uit dat ze ze waarschijnlijk eerst moesten consumeren om ze te breken.”

Hoewel er geen zekerheid is waarom de olijfpitten waren gebroken, merkten onderzoekers op dat het met een doel gebeurde. Ze gingen ervan uit dat de putten werden gebruikt om een ​​residu te creëren om de verbranding te verbeteren.

"Olijfstenen en hun zaden hebben een hoog gehalte aan lignine en olie”, schreven de onderzoekers. ​"Daarom zou het geplette olijfsteenresidu resulteren in een langzame verbranding met langdurige vlammen, die de voorkeur hebben om te koken. Wanneer het residu wordt gedroogd, produceert het rookloze vlammen, een groot voordeel voor prehistorische groepen die in grotten leven.”

De auteurs van het onderzoek merkten ook op hoe andere planten gemakkelijk als brandstof in hetzelfde gebied hadden kunnen worden gebruikt, waaronder eiken of jeneverbes.

Toch zijn er slechts enkele houtskoolfragmenten van die planten geïdentificeerd, wat het idee bevestigt dat de olijfboom een ​​voorkeurskeuze was. Dit zou ook betekenen dat het voldoende overvloedig aanwezig was in de regio.

Marquer legde uit dat andere onderzoekers modelleringsplatforms hebben ontwikkeld om beter in te kunnen schatten waar olijfbomen hebben kunnen gedijen tijdens de laatste ijstijd.

"Op basis hiervan zien we dat er in wezen twee gebieden zijn waar de olijfboom zou kunnen hebben geleefd: de westelijke Middellandse Zee, in Spanje en Noord-Marokko, en in het oostelijke stroomgebied, in Israël, "zei Marquer. ​"Daar weten we dat de olijfboom de omstandigheden had om te groeien.”

"Het vroege gebruik van wilde olijven in Afrika door Ateriaanse MSA-groepen van ongeveer 100,000 jaar geleden kan onder andere verbeteringen in koken, technologische innovaties voor houtverwerking en sociale organisatie vertegenwoordigen”, schreven de auteurs van het onderzoek.

"Deze bevinding biedt nieuwe inzichten in het begrip van de Ateriaanse MSA-jager-verzamelaarseconomieën en maakt het verhaal van de iconische olijfboom in de Middellandse Zee compleet”, concludeerden ze.

• Natuur Planten