Een ontsnapping naar de Olijfrivièra

Om de smaak van de originele Rivièra te ervaren, zonder de deining van toeristen aan de Côte d'Azur, Portofino en Cinque Terre, is Portovenere de grote ontsnapping. Langs de rijke, agrarische kust van Ligurië bedekken wilde en gecultiveerde olijfbomen het landschap in een koel groen, met als hoogtepunt deze ontzagwekkende buitenpost van het leven in de Riviera.

Portovenere, verbonden met de Cinque Terre door dezelfde wandelpaden langs de kliffen maar praktisch onbekend in vergelijking, is buiten de radar genoeg om zijn authentieke keuken te behouden, inclusief de gewaardeerde Taggiasca-olijfolie die alleen in dit gebied groeit. Het is dramatisch gelegen op een rotsachtige klif die uitsteekt in de Golf van Dichters, zo genoemd naar de harten van onder meer Lord Byron, Petrarca en Dante. Weinig reizigers beseffen dat de populaire wandelpaden van Cinque Terre zich uitstrekken tot aan het geïsoleerde en idyllische stadje Portovenere, en dus is het erin geslaagd om het gevoel van een kleine stad te behouden.

Portovenere, of de haven van Venus, dankt zijn naam aan de oude Romeinse tempel gewijd aan de godin van de schoonheid die op de juiste manier werd gebouwd op het puntje van deze adembenemende afgrond. Er is maar één echte straat in deze stad. Restaurants liggen aan de waterkant en enkele geplaveide steegjes die de klif van de stad opgaan, verbonden door stille, smalle trappen bedekt met takken die over de stenen muren van weggestopte tuinen lopen. Als je vanaf het centrale plein een paar trappen omhoog klimt, kom je bij zo'n geheime tuin, de Orto di Lello, een van de weinige plaatsen om te verblijven in deze afgezonderde stad. De met olijfbomen gespikkelde tuin, met een oude olijfpers in het midden, produceert elk jaar genoeg zelfgemaakte olijfolie om de keuken draaiende te houden.

Giovanni Pizzurno, kleinzoon van Lello, de naamgenoot van het huis, staat erom bekend bezoekers te begroeten met lokale olijfolie en een bord met de inheemse Taggiasca-olijven, natuurlijk gecombineerd met een fles lokale witte wijn. Gelegen aan de kant van deze stijgende klif, biedt de tuin u een weids uitzicht op de blauwblauwe Ligurische zee beneden en het naburige eiland Palmaria, evenals de met bomen omzoomde top van de stad, afgebakend door de lange, kronkelende muur en monumentaal gebouw met zijn 13^th eeuws kasteel. Net achter het kasteel is het wandelpad langs de rotsachtige kust dat je langs een majestueuze waterval voert voordat je je aansluit bij een zwerm toeristen op de beter bekende Cinque Terre-paden. Maar hier bij L'Orto di Lello kunt u rustig zitten in een van de schommels die aan de olijfbomen zijn gespannen en rustig het hele prachtige landschap aanschouwen.

L'Orto di Lello is een agriturismo, een plek waar u tijdens uw vakantie kunt genieten van het platteland. Kamers die meer op kleine privéhuisjes lijken, verzamelen zich rond de centrale tuin. Giovanni, die onlangs het landgoed van zijn grootvader voor bezoekers heeft geopend, staat vol met historische informatie en lokale feiten, een verhalengids die deze prachtige regio tot leven brengt. Het huis maakte deel uit van een oud feodaal landbouwsysteem en de muren hebben sindsdien duizend jaar standgehouden, vertelt hij. Uit het gras plukt hij een lange schacht die eruitziet als tarwe en zuigt het sap eruit, en laat me zien hoe je kunt overleven zonder water met deze planten in de buurt.

Voor een stevig lokaal diner maakt Giovanni vriendelijke introducties voor ons in de cosy Osteria Baracco, waar drie generaties van de familie Bertirotti Ligurische specialiteiten serveren die zijn doorgesijpeld in veel van de lokale olijfolie, recht tegenover de olioteca Bansigo, een leverancier van een van de beste olijfoliën geproduceerd in het gebied. Giovanni zegde zijn baan als reclameman op om van het eigendom van zijn grootvader een agriturismo, en zijn plezier in het leven hier is aanstekelijk. Hij geeft me een stukje van Baracco's verse ansjovisfocaccia die glimt van de olie, en ik proef hoe zoet het leven hier aan de Olijfrivièra is.