Verder weg aan de Olijfrivièra

Het kleine eiland Palmaria, op slechts een steenworp afstand van de Ligurische kust van Italië, is een ontsnapping uit een ontsnapping, een ontsnapping die buiten de bekende wereld lijkt te bestaan. Het met olijfbomen bedekte eiland is alleen per boot bereikbaar vanuit Portovenere, al een droom van een stad langs de anders zo drukke Rivièra, maar Palmaria, met zijn paar families en uitgestrekte, overwoekerde vegetatie, is een zeldzame ervaring. De gastvrijheid van de olijfolieproducerende familie Basso geeft je de kans om op dit betoverende eiland te verblijven.

Onze gids is lokale schoonheid en agriturismo-eigenaar Federica Basso, die ons op het vasteland ontmoet in het restaurant van haar familie, Iseo, aan de waterkant van Portovenere.

We voeden ons als de lokale bevolking en beginnen met acht opmerkelijke visvoorgerechten (ja, acht), elk zo vers als alles wat ik ooit in mijn leven heb gehad, en gesmoord in ​"La Maiella” olijfolie die de familie Basso produceert op Palmaria, aan de overkant van het rechte stuk.

Alles van de zeebrasem gebak naar huis gebrouwen limoncino is een voorproefje van de echte Ligurische keuken, vol verse smaken en gebouwd op een fundament van de Taggiasca-olijfolie. De tafel was gevuld met een onmogelijk aantal visgerechten en elke hap was een belevenis.

Een korte boottocht bracht ons naar Palmaria, waar de familie Basso een agriturismo runt die bekend staat als de Locand Lorena naast de heuvels van hun olijfgaarden. Het restaurant, dat uitkijkt over de baai en direct aan het dok ligt waar de Basso-boot je zal afzetten, is een favoriet bij beroemdheden die er blijkbaar van houden om glimlachend op de foto te gaan naast Gianbattista, de patriarch en wil van de familie Basso.

Hier vindt u ook de unieke uitvinding van Gianabattista - 's werelds eerste pestomaat, bakjes van de pesto van de familie Basso. Deze Ligurische specialiteit is nog lekkerder als ze met hun eigen olie wordt gemaakt en vers uit deze bizarre machine wordt geschonken, natuurlijk.

Later ontdek ik van Italiaanse foodie-vrienden wat Federica bescheiden heeft weggelaten over deze buitenpost van het eiland. De Locanda Lorena is eigenlijk vrij goed bekend, vermeld in de Michelin-gids, en is een favoriete bestemming voor toegewijde gasten, vooral degenen die houden van de beroemde lokale Taggiasca-olie.

Gemaakt van de kleine, intens gearomatiseerde zwarte olijven die alleen inheems zijn aan deze Ligurische kust, wordt de olijfolie hier geproduceerd, vanwege het kleine grondgebied en de ouderwetse methoden, in batches die te onbeduidend zijn voor massaconsumptie. De unieke houtachtige en nootachtige smaak van deze olie is zeer gewaardeerd en vrij duur, met een extreem lage zuurgraad, vijf eeuwen productie en de DOP-status (Denominazione d'Origine Protetta) die het herkent. Een bezoek aan de Riviera-stad Portovenere en het groene eiland Palmaria is de meest bevredigende manier om het te ervaren.