Conferentie in Italië vindt moderne lessen in oude landbouw

Op de Accademia dei Georgofili in Florence, op 11 maart^th conferentie verzamelde honderden intellectuelen, politieke wonks en landbouwliefhebbers uit heel Italië om een ​​zeer oude landbouwgeschiedenis te bespreken. De school, het centrum voor landbouwstudies in Italië, vierde de vijftigste verjaardag van de Rivista di storia dell'agricoltura (Journal of the History of Agriculture) met een dag gewijd aan veranderingen en continuïteiten tussen de oude Romeinse tijd en de middeleeuwen. Recht hebben ​"Landbouw en milieu door de Romeinse en middeleeuwen”, concentreerde de conferentie zich op de historische realiteit van deze duizendjarige periode en de betekenis ervan voor het zeer consequente evenwicht tussen landbouw en milieu in Italië van vandaag.

Een van de belangrijkste thema's voor alle aanwezigen was die van continuïteit - de aanwezigheid van gewassen en zelfs methoden die begonnen bij de Romeinen en doorgingen in de middeleeuwen, en in sommige gevallen zelfs tot op de dag van vandaag. De Romeinen uit de oudheid, enorm gefocust op de teelt en uitbreiding van gewassen, introduceerden planten uit de verste uithoeken van hun rijk en maakten ze overvloedig in het hele Middellandse Zeegebied en in groter Europa.

Met olijfbomen uit Griekenland en wijnstokken uit de regio Bordeaux en Bourgogne in Frankrijk, verspreidden de Romeinen de productie van olijfolie en wijn over het hele continent, waardoor culturen en keukens millennia lang vorm kregen. In Italië, vooral in zuidelijke regio's zoals Puglia, dateren veel van de bomen die worden gebruikt om de huidige olijfolie te produceren een paar duizend jaar terug en zijn ze geplant door de Romeinen. De conferentie belichtte de manieren waarop de huidige landbouwcultuur evenzeer afstamt van de Romeinse en middeleeuwen als de artistieke en sociale cultuur van het huidige Italië.

Het andere thema van de conferentie was echter verandering: verandering veroorzaakt door het milieu en veranderingen in het milieu veroorzaakt door landbouwpraktijken. Scherpe variaties in de voedselproductie, zoals olijfolie, hadden ernstige gevolgen aan het einde van het Romeinse rijk. Zoals Paolo Nanni, hoogleraar landbouw aan de Universiteit van Florence, op de conferentie uitlegde: ​"Het volstaat te zeggen dat Rome, de grootste stad ter wereld, in tweehonderd jaar, van de vierde tot de zesde eeuw, van achthonderdduizend inwoners naar zestigduizend ging.”

Italië blijft een zeer pastoraal land met een rijke landbouwactiviteit, en de conferentie, hoewel gericht op een zeer verre tijd, ging heel erg in op het huidige tijdperk van de landbouw en de bedreigingen voor het milieu. In vervlogen tijden organiseerden eerst Rome en vervolgens de kleinere centrale steden van de Middeleeuwen de landbouw om hen heen langs transport- en communicatiekanalen, waardoor er veel ongerept bos en natuurlijk land overbleef.

Met het hedendaagse vervoersgemak zijn steden niet langer het centrum van lokale handel en zijn er geen grenzen meer aan het landgebruik. Het is, zoals Paolo Nanni concludeerde, ​"dubbel belangrijk dat de landbouw op een duurzame manier wordt bedreven, zowel economisch als ecologisch… en dat de overheid het belang van de ecologische strategie erkent. Daarom hebben we deze conferentie gehouden.” Zoals met zoveel van de moderne problemen van de mensheid, kijken we naar de oudheid voor antwoorden.