Een onvergetelijk feest Fe

Zo nu en dan moet ik bekennen dat ik, zoals de meeste vrouwen, graag verwend word. Ik geniet van een avondje uit, en alles wat daarbij komt kijken: de spanning van een nieuw restaurant met een gerenommeerde chef-kok, het gemak van het niet hoeven koken, of het allerbelangrijkste, geen afwas hebben.

Er zijn alle traditionele gelegenheden waarbij het perfect wordt verwacht dat mijn man me mee uit neemt, vooral op mijn verjaardag, onze trouwdag en natuurlijk St. Valentijnsdag. Plichtsgetrouw kleden we ons op ons best en gaan de stad in, en meestal hebben we een prettige ervaring en een algemene indruk dat we hebben genoten van onze maaltijd.

Helaas kunnen we ons nooit herinneren wat we eigenlijk eten bij deze gelegenheden. En hoewel ik weet dat mensen niet uitsluitend voor het eten uit eten gaan, is het eten zeker een belangrijk element, en het zou leuk zijn om het te onthouden. Maar dat doen we nooit. We herinneren ons de aardige gastvrouw, het mooi ingerichte adres en de sfeer, of de wandeling naar de trein. In feite zijn we allebei tot het besef gekomen dat de enige maaltijden die we ons echt herinneren te hebben gegeten, allemaal thuis zijn gemaakt.

Er was een perfect roze roze lamsgebraad op mijn 31^st verjaardag, en blauwe kaas korst steaks voor zijn 29 his^th. Een prachtige eendenborst in een vijgensaus markeerde onze vijfde verjaardag, en dan was er die niet zo succesvolle maïsmeel-gefrituurde garnaal die hij probeerde voor ons eerste Valentijnsdiner samen (het niet zo succesvolle element als gevolg van de verwarring van ​"maïsmeel” met ​"grutten”… een klassieke fout). Maar de dure restaurants in Manhattan, de Michelingids van Parijs? Nou, ze zijn niet zo fijn verankerd in onze herinneringen.

Mijn theorie hiervoor is dat wanneer je voor je eigen eten winkelt, het hanteren van de rauwe ingrediënten een verbinding vormt, omdat je zintuiglijke genoegens worden geactiveerd door zicht, aanraking en geur (een van de redenen waarom ik het concept niet begrijp salade in een zak.) Er is niets beters om je eetlust en liefde voor koken te stimuleren dan je eigen verse groenten te kiezen, of de meest onberispelijke appel te plukken, of de vis met de meest stralende schil. Dan, bij het hanteren van dat voedsel terwijl je het klaarmaakt om te eten, wordt er een tweede verbinding gevormd tussen jou en wat je gaat eten terwijl je wast, hakt en roert. Uiteindelijk heb je quality time doorgebracht met je avondeten. En is een beetje quality time niet wat we allemaal echt willen?

Dus dit jaar, toen St. Valentijnsdag ronddraaide, besloten we om thuis te blijven, het Michelin-boek te vergeten en ons in plaats daarvan te laten leiden door onze zintuigen. Door zelf een menu samen te stellen, waren we vrij om te genieten van elke combinatie die we wilden, en wat we eerst en vooral waren overeengekomen, is dat je nooit hoeft te kiezen tussen oesters en St. Jacques-schelpen als voorgerecht ... dus we hebben ze allebei gemaakt. Ik had op de markt een aantal mooie coquilles gezien en omdat we ze nog nooit alleen hadden geopend, werd ik beloond door mijn man te zien schreeuwen naar een levende schelpdier. Ze kunnen blijkbaar vrij plotseling ingrijpen, en ik moet toegeven dat ze voor een weekdier een beetje intimiderend kunnen zijn.

Maar hun versheid was ongeëvenaard, en als ik maar één leuke activiteit voor het eten zou kunnen aanbevelen, zou het een dozijn coquilles St. Jacques zijn. Uiteindelijk beheersten we de vaardigheid van het extractie van sint-jakobsschelpen, schrobden de schelpen en gaven ze een snel vermoutbad. Gebakken in de Bretonse stijl onder boter en knoflookbroodkruimels, waren ze veel aantrekkelijker dan wanneer ze levend en pittig waren.

De steaks waren zeldzaam en sappig, en in tegenstelling tot dineren in restaurants, maakten we ons geen zorgen over hun veiligheid of herkomst, omdat we ze zelf kochten, vers en gecertificeerd en met het nummer van de man die ze grootbracht. Ik mengde mijn eigen saladegroenten, combineerde een wintermelange van bietenscheuten, maken en fries, en voor de kaascursus hebben we ons niet beziggehouden met een assortiment, maar gewoon in een enkele grote wig gesneden van wat we weten dat we het lekkerst vinden. In plaats van het dessert hebben we de zoetigheden overgeslagen en nog een fles wijn gedronken, iets wat ze nooit als vervanging op restaurantmenu's aanbieden, hoewel waarschijnlijk om een ​​goede reden.

Toegegeven, we moesten daarna afwassen, en niet alles ging van een leien dakje. We braken een kristalglas (een dat we in Venetië kregen tijdens een speciaal avondje uit) en verminkten een van de sint-jakobsschelpen. Bij het uitproberen van een binnengrill hebben we een paar keer de rookmelder laten afgaan. Het is ook waar dat we elke avond koken, wat erop kan wijzen dat deze avond overgaat in alle andere. Maar ik geloof liever dat het een gedenkwaardig feest was en zal blijven.