Een middelpuntvliedende kracht: Gennaro Pieralisi

Gennaro Pieralisi maakt zich zorgen over de lage prijzen voor olijfolie. Er is te veel extra vergine olijfolie en te weinig vraag. Door de financiële crisis bezuinigen consumenten over de hele wereld op hun uitgaven. Hij heeft de leiding over de break-even-prijzen voor olijven en haalt de cijfers binnen: voor Spanje is dat 2.70 – 2.80 € per kilo; voor de andere EU-landen is het 3.60 – 3.70 € per kilo; en 2.50 € per kilo voor landen als Tunesië, Algerije, Marokko, Syrië, Jordanië, Turkije en voor de Zuid-Amerikaanse landen. Het verschil is te wijten aan de loonkosten. Pieralisi zegt dit niet, maar ik leid af dat de lage prijs voor olijfolie van invloed moet zijn op het vermogen van telers om machines te kopen of te upgraden.

Ik vraag hem naar de recente waardedaling van de euro en hij zegt dat dit hem zal helpen, en voegt eraan toe dat alle Europese fabrikanten er baat bij zullen hebben. Pieralisi verstrekt wel enige financiering om de aankoop van zijn uitrusting mogelijk te maken. Hij zal Italiaanse kopers toestaan ​​om betalingen over vijf jaar uit te rekken. Hij zal dat niet buiten Italië doen, omdat het te moeilijk zou zijn om kopers aan te klagen die hun betalingen niet nakomen. Hij zegt dat hij vooruitbetaald wil worden voor de machines. Het bedrijf renoveert gebruikte machines en deze kosten doorgaans een derde minder dan nieuwe.
Zie ook:Een gesprek met Gennaro Pieralisi
Het seizoen voor olijfolie is relatief kort en dit is een van de redenen waarom het bedrijf is gediversifieerd. Deze dochterondernemingen hebben betrekking op centrifugetechnologie, maar voor andere toepassingen. Pieralisi maakt centrifuges voor de kaasindustrie. Ze verkopen centrifuges aan bijvoorbeeld Parmigiano Reggiano-makers, die ze gebruiken om de room van de melk weg te draaien. Voor mozzarella produceert de Groep een volledig systeem. Centrifuges worden verkocht aan fruitsapmakers, wijnboeren en tomatenverwerkers in de voedselruimte. Dan is er nog de industriële afdeling, het scheiden van slib, stookoliezuivering, afvalwater etc. Ik vraag hem of het moeilijk is om naast deze andere gebieden machines op de markt te brengen voor dingen die zo lekker smaken en hij erkent dat het een uitdaging is. De diversificatie houdt iedereen echter gestaag aan het werk - de Ingegnere lijkt vooral bezorgd dat de servicegroepen genoeg te doen hebben.

Olijfolie met pit is onlangs in het nieuws geweest en vroeg ernaar, zegt hij: ​"Het is dood bij aankomst. Dood bij aankomst omdat het is uitgevonden en gemotiveerd door marketing. Voor elke 100 kilo olijven zit 750 gram olie uit de amandel in de pit, het is een zeer karakteristieke en rijke olie, rijk aan polyfenolen en topofenolen. Zonder de olie van de pit gaat de olijfolie slechts zes maanden mee. En verder is de ontpitte olie erg smakeloos. Het was gewoon een manier om een ​​marketingboodschap te lanceren.” Ik vraag hem of hij nieuwe doorbraken heeft die hij wil delen, en hij zegt dat hij over een paar jaar iets zal hebben. Pieralisi legt uit dat het olijfolieseizoen zo kort is, maximaal 100 dagen, en dat de proefperiode dus beperkt is. Hij zegt ook dat 2 november^nd, de dag dat het winningsseizoen begint en de tien dagen die volgen is een inferno – waarbij elke klant begint met de winning van olie. Zo erg kan het niet zijn, want hij zegt het woord inferno met een glimlach.

Over smaakkwesties in olijfolie zegt hij dat het een kwestie is van de eigen persoonlijke smaak en traditie. Hij zegt dat voor iemand uit Bari de perfecte olie misschien van de Coratina-olijfboom komt, maar voor iemand uit het Gardameer is die olie ​"bitter als vergif.” En de Milanezen en andere Noord-Italianen, die gewend zijn aan de smaak van boter, ​"liever een smakeloze olie.” Hij geeft persoonlijk de voorkeur aan Griekse olijfolie. (De Gruppo Pieralisi maakt extra vergine olijfolie, waarover later meer, maar op dit moment is hij een te trots personage om te zeggen dat het zijn favoriet is.) Hij praat een beetje over grote bedrijven als Unilever, die verkopen aan supermarkten over de hele wereld, en zegt dat ze mixen van olijfolie kopen om de smaak consistent te houden, ze zoeken naar een uniforme smaak. Met die oliën is er niet een goed jaar en dan een slecht jaar.

Omdat hij het over mengsels heeft, informeer ik naar vervalste olijfolie. ​"Het klassieke mengsel is olijfolie en saffloerolie met een hoog oliezuurgehalte. Tot 7% ​​saffloerolie is niet detecteerbaar in olijfolie en dat is een manier waarop mensen hun kosten kunnen verlagen.” We praten over de olijfolie die naar Amerika wordt geëxporteerd. Hij zegt dat deze altijd van de laagste kwaliteit is geweest, vaak vermengd met olie uit afvallen, en hij zegt dat dit de schuld is van de Amerikaanse wetgever, omdat zij extra vergine olijfolie niet erkennen. Hij denkt dat dit zal veranderen vanwege de toenemende olijfolieproductie in Californië USDA onlangs onlangs herziene normen consistent zijn met die van de Internationale Olijfolieraad]. De ​"Made in Italy” en een Italiaanse vlag op een fles olie draagt ​​een premie, en veel van de olie die als Italiaans wordt verkocht, wordt niet in Italië gemaakt. Pieralisi zegt dat voorheen alleen Italianen de olie importeerden, bottelden en als Italiaan verkochten. Nu zijn de Spanjaarden hier wijs in geworden, hebben Italiaanse bedrijven gekocht en hun eigen olie op deze manier doorgesluisd. Hij lijkt hier niet echt van onder de indruk. Hij is gefocust op zijn machines die de best mogelijke olie maken, niet op het controleren van de olijfoliemarkt.

Ik vraag Gennaro Pieralisi wat het meest bevredigende is aan zijn werk en hij antwoordt dat ​"Het is niet dit werk in het bijzonder, maar werk, gewoon werk dat voldoening geeft. Als ik dit niet zou doen, zou ik iets anders doen en dat zou voldoening geven, want werken geeft voldoening.” Op dit moment vraag ik me af hoe het zou zijn om de volgende generatie Pieralisis of een werknemer van het bedrijf te zijn. Het moet moeilijk zijn om zich te meten met deze zeer duidelijk gedreven man, die werd geridderd, voor wat anders dan werk (zijn titel is Cavaliere del Lavoro of Ridder van het werk). En eigenlijk, als je zegt ​"l'Ingegnere' tegen Pieralisi's mensen, is er een fysieke reactie - hun ruggengraat verstijft en ze animeren snel.

Jesi is een stad met ongeveer 40,500 inwoners. De muren en veel van de gebouwen van de stad, waaronder renaissancepaleizen, zijn van prachtige bleke baksteen. Het historische centrum is intact, in tegenstelling tot het nabijgelegen Ancona dat tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gebombardeerd. Twee belangrijke culturele bezienswaardigheden zijn de Pinacoteca, met een buitengewone groep van vijf schilderijen van Lorenzo Lotto, de Venetiaanse tijdgenoot van Titiaan, die zijn latere jaren doorbracht in de Marche en het Teatro Pergolesi, genoemd naar de 18^th eeuwse componist van opera buffa, Giovanni Battista Pergolesi. De dag dat ik Jesi bezoek, is de Enoteca della Regione Marche gesloten vanwege structurele problemen die even duren om op te lossen. Het is in een 15^th paleis en een uitstalraam voor de wijnen uit de regio en iedereen zegt dat het een bezoek waard is. Elke regio van Italië probeert het wonder van marketing dat Toscane is in te halen.

De regio Marche is voornamelijk landelijk en agrarisch, en staat in Italië bekend als de regio met de langste levensduur. Jesi heeft een sterke industriële basis, naast Pieralisi is er een Caterpillar-fabriek en een New Holland-fabriek, de tractorbouwdivisie van Fiat. Dit zijn de grootste niet-gouvernementele werkgevers in Jesi. Pieralisi heeft hier ongeveer 400, van de 650, medewerkers. Als ze niet in de fabriek werken, werken ze in het hotel van de Groep, genaamd Hotel Federico II, naar de Heilige Roomse keizer, die in Jesi werd geboren; of in het damesvolleybalteam, het Monte Schiavo-team; of de sportschool Palestra Pieralisi, of de Monte Schiavo-wijngaarden en Frantoio.

Gennaro Pieralisi heeft veel neven. Een van hen heeft een grote Citroën-dealer in Jesi, maar het is een andere neef, de actrice Virna Lisi, wie is de bekendste. Ze had een mooie carrière in Hollywood in de jaren zestig, acteerde in komedies, maar haar betere rollen kwamen van de Europese film en televisie. Ze woont in Rome en blijft acteren.