Nieuwe fase voor Griekse olijfmolens

Olijfoliefabrieken in Griekenland lijden onder de huidige financiële crisis en de and permanente pathogene problemen van de industrie in het land.

A nieuwe milieuwet per april 2012, zal de situatie nog erger maken, althans voor de 2,300 olijvenfabrieken - meer dan de helft van de oliemolens in Griekenland - die nog steeds de ​"drie fasen ”productiesysteem.

Terwijl het merendeel van de oliefabrieken voorlopig ontheven is van de verplichting om speciale milieuvergunningen te verkrijgen, legt de wetgeving enkele onbereikbare limieten op voor de ​"organische belasting” van het vloeibare residu van deze driefasenproductiesystemen.

De meest voorkomende index van de organische belasting is BZV (Biochemical Oxygen Demand), de hoeveelheid zuurstof die nodig is in een biochemisch proces om de organische materialen te neutraliseren. Hoe groter de BZV-waarde, hoe groter de hoeveelheden stikstof en fosfor in het vloeibare afval.

Nu moet de BZV duizenden keren lager zijn dan voorheen, wat met de huidige procedure om de organische belasting met kalk te verminderen praktisch niet haalbaar is. De technologie die zulke lage organische belastingen kan opleveren bestaat wel, maar de hoge kosten schrikken automatisch iedereen die geïnteresseerd is af.

Driefasige molens kunnen hun vloeibare afval dus niet naar enige vorm van waterformatie leiden, laat het een rivier, een beek, een vijver of de zee zelf zijn. Het enige alternatief is om het afval in op maat gemaakte reservoirs te leggen en het voldoende te verdampen of te zuiveren voor irrigatie.

Beide oplossingen hebben ernstige nadelen, waarbij de hoge kosten en twijfelachtige uitkomsten de meest prominente zijn, om nog maar te zwijgen van de producenten die vergunningen moeten verkrijgen van de waterafdeling nadat ze hen hebben overtuigd dat het reservoir ondoordringbaar is en dat het water veilig is voor irrigatie.

Al met al bevinden driefasige molens zich in een moeilijke positie, maar is het beter om over te schakelen op de tweefasige productiemethode of niet?

Een gemiddelde oliemolen in Griekenland kan 50 ton olijfvruchten per dag verwerken om ongeveer 10 ton olijfolie te produceren. De volgende tabel illustreert enkele bruikbare cijfers:

Eigenaren van oliemolens waren terughoudend om over te schakelen naar de nieuwere systemen en gaven er de voorkeur aan vast te houden aan het schijnbaar hogere inkomen dat ze krijgen bij de verkoop van het driefasige afvallen (€ 37,500 vergeleken met € 28,800 voor de pulp), terwijl uit de gegevens blijkt dat de twee- fasebedrijfsmodus is inderdaad meer winstgevend.

En hoewel het waar is dat de tweefasenpulp veel water bevat en de verwerking ervan in de raffinaderijen grote hoeveelheden energie vereist die het voordeel van de energiebalans van de tweefasenfabrieken in twijfel zou kunnen trekken, is dit niet iets dat betreft de moleneigenaren.

Het nieuwe seizoen dat in oktober begint, zal cruciaal zijn; de politici en de staatsbureaucraten zullen kiezen hoeveel druk ze uitoefenen op de oliemolens, en de eigenaren van de molen zullen kiezen of ze meespelen of niet.

• Technologisch en onderwijsinstituut van West-Macedonië, afdeling Pollution Control Technologies, ​"Afval van de voedingsindustrie”, proefschrift scriptie


• Nationale Bank van Griekenland, sectorverslagen