Studie onthult inzichten in de impact van olijfolievetten op essentiële celstructuren

nieuwe studies gepubliceerd door onderzoekers van de Stanford University School of Medicine heeft bewijs gevonden dat de consumptie van het meest voorkomende vet van olijfolie verband houdt met een lange levensduur bij wormen.

"Onze interesse kwam voort uit het ouder worden”, vertelde hoofdonderzoeker Katharina Papsdorf Olive Oil Times. ​"We willen begrijpen wat veroudering drijft en hoe we veroudering kunnen reguleren.”

Aangezien het algemeen bekend is dat diëten die rijk zijn aan olijfolie en noten, zoals de Mediterraan dieet, zijn geassocieerd met bevolkingsgroepen die langer leven, wilde Papsdorf de cellulaire mechanismen achter dit verband bestuderen om het verband te zien tussen het type vet en een lang leven.

De studie bouwde voort vorig onderzoek waaruit bleek dat wormen met meer enkelvoudig onverzadigde vetzuren (verkregen door zelfproductie of voeding) langer leefden dan wormen zonder, met het sterkste effect gezien met oliezuur. Ongeveer 70 procent van het totale vetgehalte van olijfolie bestaat uit oliezuur.

Papsdorf en het team van genetica-onderzoekers ontdekten dat wormen die een dieet kregen dat rijk was aan oliezuur 33 procent langer leefden dan wormen die een standaarddieet kregen.

Ze zagen ook dat de consumptie van oliezuur het aantal peroxisomen en vetdruppeltjes in de darm van de wormen deed toenemen. De hoeveelheid van beide organellen – de ​'organen van een cel – is hoger bij jongere dieren en neemt op natuurlijke wijze af in de loop van de tijd.

Vetdruppels, die vet opslaan, bleken een voorspellende factor voor een lang leven te zijn. De druppeltjes beschermen tegen schade als gevolg van lipide-oxidatie, wat kan leiden tot celdood.

De relatie tussen levensduur en peroxisomen, die een reeks functies hebben die verband houden met de synthese en afbraak van lipiden en de ontgifting van reactieve zuurstofsoorten, blijft echter grotendeels onbekend.

"We ontdekten dat oliezuurconsumptie het aantal lipidedruppels verhoogt, "zei Papsdorf. ​"Wanneer we de worm oliezuur voeren, wordt de oxidatie van lipiden verminderd. En over het algemeen is lipidenoxidatie slecht voor de levensduur en neemt toe met de leeftijd."

Ze voegde eraan toe dat het aantal lipidedruppeltjes in individuele wormen onderzoekers in staat stelde de levensduur van het dier te voorspellen; wormen met meer vetdruppeltjes leefden langer dan die met minder.

Voor de studie gebruikte Papsdorf een populatie van genetisch identieke Caenorhabditis elegan, een rondwormsoort met een korte levensduur, die op hetzelfde bord en in dezelfde gecontroleerde omgeving leefde.

Ze zei dat de wormen de onderzoekers in staat stelden om moleculaire veranderingen te volgen die plaatsvonden met de verandering in het dieet om te bepalen hoe deze veranderingen de levensduur beïnvloedden.

"Op twee momenten in hun leven heb ik ze gescheiden in populaties met een hoog en laag aantal lipidedruppeltjes,' zei Papsdorf. ​"Ik zag dat degenen met meer lipidedruppels aanzienlijk langer leefden. Er is dus iets heilzaams aan meer vetopslag in de darm.”

Ze voegde er echter aan toe dat de redenen waarom het verhoogde aantal lipidedruppeltjes resulteerde in een langere levensduur nader onderzoek vereisten. Papsdorf veronderstelde dat ze zouden kunnen dienen als energiereservoirs of gunstig zouden kunnen zijn voor het opvangen van schadelijke moleculen.

Deze nieuwste bevindingen voegen verdere nuance toe aan het begrip hoe vetzuren zich verhouden tot gezondheid. Eerder onderzoek toont aan dat lipidedruppeltjes schadelijk kunnen zijn, afhankelijk van waar ze zich ontwikkelen.

Er werd bijvoorbeeld een verband gelegd met de ophoping van lipidedruppels in de hersenen ziekte van Alzheimer, terwijl ook accumulatie in spierweefsel in verband werd gebracht zwaarlijvigheid.

"Er kan iets zijn met het weefsel of het orgaan waarin de lipidedruppeltjes zich bevinden, waardoor ze in sommige gevallen gunstig zijn en in andere gevallen nadelig, maar we weten nog niet waarom, 'zei Papsdorf.

Anne Brunet, hoogleraar genetica aan de Stanford University Medical School en senior auteur van de studie, vertelde het nieuwscentrum van de universiteit dat ​"er moet nog veel onderzoek worden gedaan om te leren of en hoe deze bevindingen van toepassing zijn op mensen.

• Stanford Medicine Nieuwscentrum